ബദു ഗ്രാമത്തിലേക്ക് ഒരു യാത്ര

ശക്തമായ കാറ്റ് പലപ്പോഴും ഞങ്ങളുടെ വാഹനത്തെ ആട്ടി  ഉലച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. എതിർ ദിശയിൽ ട്രെയിലറുകൾ കടന്നു പോകുമ്പോൾ  ഭീതിപ്പെടുത്തുന്ന കുലുക്കം അനുഭവപ്പെടുന്നു. വാഹനത്തിലെ ശീതീകരണ  സംവിധാനത്തെ നിഷ്പ്രഭമാക്കി പുറത്തെ ചൂട് ഉള്ളിലേക്ക്  തുളച്ചു കയറുന്നുണ്ട്.  

പൊടിക്കാറ്റിന്റെ മുന്നറിയിപ്പ് ബോർഡ്‌ പലയിടത്തും കണ്ടു. റോഡ്‌  ചുട്ടു പഴുക്കുകയായിരുന്നു. മരുഭൂമിയിലെ ഓരോ മണൽത്തരിയും തീപ്പൊരി പോലെ തിളങ്ങുന്നു. ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ മുന്നിൽ കുറച്ചകലെയായി പുഴ കുത്തിയൊഴുകുന്ന പോലെ ഒരു ജലാശയം. അത്  അടുക്കും തോറും  പിടി തരാതെ  അകന്നകന്നു പോകുന്നു.  യാത്രികനെ മോഹിപ്പിച്ചു മുന്നോട്ടു നയിക്കുന്ന ഈ മരീചിക മരുഭൂമിയുടെ കൂടപ്പിറപ്പാണ്. പ്രവാസിയുടെ സ്വപ്‌നങ്ങൾ പോലെ..

മഹാ നഗരം വിട്ടിട്ടു 600 കിലോമീറ്ററിലധികം പിന്നിട്ടു കഴിഞ്ഞു. അതിനിടയിൽ റാബിഖ്, യാൻബു, ഉംലജ്  എന്നീ മൂന്നു ചെറു പട്ടണങ്ങൾ മാത്രം.  ഓരോ പട്ടണങ്ങൾക്കുമിടയിൽ 180 - 200 കിലോമീർറ്ററുകൾ തീർത്തും വരണ്ട മരുഭൂമിയാണ്. എങ്കിലും ഹൈവേയിൽ നിന്നും വളരെ അകലത്തിൽ ചില ആട്ടിൻ പറ്റങ്ങളെയും,  മരുഭൂമി പോലെ മനസ്സ് വരണ്ടു പോയ,  

നിർഭാഗ്യവാന്മാരായ,   അതിന്റെ ഇടയന്മാരെയും കണ്ടിരുന്നു. വല്ലപ്പോഴും തരിശു ഭൂമിയിൽ  ഒട്ടകങ്ങൾ അലസമായി മേഞ്ഞു നടക്കുന്നു. ഇടക്ക് വളരെ അകലെ മലഞ്ചെരുവുകളിൽ ഒരു നിശ്ചല ചിത്രത്തിലെന്ന പോലെ  ചില കൊച്ചു കുടിലുകൾ. മീസാൻ കല്ലുകൾ പോലെ   അവിടങ്ങളിലായി മണൽ മൂടി ചിതറിക്കിടക്കുന്ന  ജീവിത സാമഗ്രികൾ.

റോഡിനു ഇരു വശവും പലപ്പോഴും ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടതോ അപകടത്തിൽ പെട്ടതോ ആയ വാഹനങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചു..കൂട്ടത്തിൽ ഒരു വലിയ ട്രക്ക് മറിഞ്ഞു കത്തിക്കരിഞ്ഞു കിടക്കുന്നു. അതിനുള്ളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നവർ രക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുമോ?! അതോ അവരും ആ കൂടിനുള്ളിൽ കത്തിയമർന്ന് ചാരമായിരിക്കുമോ? അങ്ങിനെയെങ്കിൽ ഒരു കുടുംബത്തിൻറെ മുഴുവൻ സ്വപ്നങ്ങളാവില്ലേ അവിടെ എരിഞ്ഞടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാവുക. 

പെരുന്നാൾ അവധിയുടെ ഏഴ് ദിനങ്ങൾ  എങ്ങിനെ കഴിച്ചു കൂട്ടും എന്നാലോചിച്ചിരുന്നപ്പോഴാണ് സുഹൃത്ത് മുസ്തഫയുടെ വിളി വന്നത്. പിന്നെ ഒന്നും ആലോചിച്ചില്ല. അവൻറെ സൈൽസ് വാനിന്റെ മുന് സീറ്റിൽ കയറി ഇരുന്നതാണ്. ഇത് ഈ വഴിക്കുള്ള അവന്റെ അവസാനത്തെ യാത്രയാണത്രെ. നാലഞ്ചു വർഷമായി ഈ വഴിയിൽ അവൻ സഞ്ചരിക്കുന്നു. ഇതു വരെയുള്ള സമ്പാദ്യത്തിൽ നിന്നും മൂന്നു സഹോദരിമാരെ കെട്ടിച്ചയച്ചു. ഇനി തന്റെയും ഇളയ സഹോദരിയുടെയും വിവാഹങ്ങൾ. അതിനായി കടകളിൽ നിന്നും പിരിഞ്ഞു കിട്ടാനുള്ള കാശ് വാങ്ങിച്ചിട്ട് വേണം അവനു നാട്ടിലേക്ക് വിമാനം കയറാൻ. ഒപ്പം അവന്റെ സ്വപ്നങ്ങൾക്കും...

പുറത്തെ കാറ്റിന്റെ ആരവങ്ങളും വാഹനത്തിന്റെ ഇരമ്പലും എതിർ ദിശയിൽ വാഹനങ്ങൾ കടന്നു പോകുമ്പോഴുള്ള   കുലുക്കവും വല്ലാതെ  അലോസരപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്. എങ്കിലും വിദൂരതയിലേക്ക് കണ്ണു നട്ട്  മരുഭൂമിയുടെ വന്യസൗന്ദര്യം ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്നു  ഞാൻ.

യുഗാന്തരങ്ങളായി ഈ മരുഭൂമിയിൽ മനുഷ്യർ ജീവിക്കുകയും അവരുടെ തലമുറകൾ പെറ്റു പെരുകുകയും ചെയ്യുന്നു. അതി ജീവനത്തിന്റെ കഠിന പാഠങ്ങൾ അറിയാത്തവരെ മരുഭൂമി തിരസ്ക്കരിക്കുകയും  മണൽ പഴുപ്പിച്ചു കാൽ പൊള്ളിച്ചു ഓടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഒടുവിൽ ദാഹിച്ചു തളർന്നു വീഴുന്നവരെ മണൽ വിഴുങ്ങും. എത്ര ഹത ഭാഗ്യർ ഇങ്ങിനെ ആരുമറിയാതെ ഈ മണ്ണിലമർന്ന്  ലയിച്ചു പോയിട്ടുണ്ടാവും!

പെടുന്നനെ വാഹനത്തിന്റെ വേഗത കുറഞ്ഞു. എതിരെ വരുന്ന വാഹങ്ങളുടെ ഹെഡ് ലൈറ്റുകൾ കത്തുന്നുണ്ട്. അകലെ ഒരു ചുവന്ന പുക പോലെ പൊടി ഉയരുന്നത് കണ്ടു. ആ പൊടി പെടുന്നനെ ഞങ്ങളുടെ വാഹനത്തെയും മൂടി.വലിയ ആരവത്തോടെ പൊടിക്കാറ്റ് ഹൈവേക്ക്  മുകളിൽ ആർപ്പു വിളിയോടെ തലങ്ങും വിലങ്ങും വീശിക്കൊണ്ടിരുന്നു. 

എത്ര പെട്ടെന്നാണ് മരുഭൂമിയുടെ ഭാവമാറ്റങ്ങൽ സംഭവിക്കുന്നത്‌. കടൽ തിരമാലകൾ പോലെ മണ്‍കൂനകൾ കാറ്റിൽ സ്ഥാനം മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കും. മണിക്കൂറുകൾ കൊണ്ട് മരുഭൂമിയുടെ രൂപവും ശരീരവും മറ്റൊന്നാകും. കടൽ ക്ഷോഭം പോലെ  മരുഭൂമിക്കും ക്ഷോഭമുണ്ടാകുമോ എന്നറിയില്ല. കാറ്റിന്റെ  രൗദ്ര ഭാവം തീർത്തും ഭീതിപ്പെടുത്തുന്നത് തന്നെയാണ്.

വണ്ടി അൽപം നിർത്തിയിടാം. ഞാൻ മുസ്തഫയോട് പറഞ്ഞു. പക്ഷെ ഇതൊക്കെ പല തവണ കണ്ടതു കൊണ്ടാവാം അവൻ പറഞ്ഞു.  "ഈ കാറ്റ്  ചിലപ്പോൾ ഇന്ന് മുഴുവൻ ഇവിടെ കാണും..കുറച്ചൂടെ മുന്നോട്ടു പോയാൽ ഒരു പക്ഷെ ഇതിൽ നിന്നും നമുക്ക് പുറത്തു കടക്കാം. അവൻ പറഞ്ഞത് ശരിയായിരുന്നു. കുറെ ദൂരം മുന്നോട്ടു ചെന്നപ്പോൾ മാനം തെളിഞ്ഞു കാണപ്പെട്ടു. ഏതോ ഉഗ്ര രൂപിണിയുടെ ശാസനയാലെന്ന പോലെ സംഹാരമൂർത്തിയായ ആ മണൽകാറ്റ് അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു. ഞങ്ങൾ വാഹനം ഒരു വശത്തേക്ക്  ഒതുക്കി നിർത്തി. വെയിലിൻറെ കാഠിന്യം കുറഞ്ഞിരുന്നു. ഞാൻ ആശ്വാസത്തോടെ ഒന്നു നിശ്വസിച്ചു.

വീണ്ടും യാത്ര തുടർന്നു. പതുക്കെ സൂര്യൻ അങ്ങ് ദൂരെ മരുഭൂമിയുടെ മാറിലെവിടെയോ ഏതോ മണൽ കൂനയിൽ വീണു അതിന്റെ വെളിച്ചമണച്ചു കഴിഞ്ഞു. മുന്നോട്ടു പോകും തോറും കാലാവസ്ഥ മാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഇപ്പോൾ ചുടു കാറ്റിനു പകരം തണുത്ത കാറ്റാണ് ഞങ്ങളെ തലോടുന്നത്. കൂടെ കൂടെ തണുപ്പിന്റെ തോത് വര്ദ്ധിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. എനിക്ക് കൗതുകം തോന്നി. എത്ര വിചിത്രമാണ് ഈ മണൽ രാജ്യത്തിന്റെ ഭൂപ്രകൃതിയും കാലാവസ്ഥയും.

വാഹനത്തിന്റെ വേഗത നന്നേ കുറഞ്ഞു. ഹമ്പുകൾ ചാടിക്കടക്കാൻ തുടങ്ങി. ഒരു ചെക്ക്‌ പോയിന്റ് അടുത്തു വരികയാണ്. സൗദി അറേബിയയിൽ ഓരോ നഗര കവാടത്തിലും ചെക്ക്‌ പോയിന്റുകൾ സ്ഥാപിച്ചിട്ടുണ്ട്. പരിശോധന  കടന്നു വേണം ഓരോ നഗരത്തിലും പ്രവേശിക്കാൻ. എന്തോ ഞങ്ങളുടെ വാഹനം പരിശോധിക്കാതെ പോകാൻ പറഞ്ഞു. അപ്പോൾ ഞങ്ങൾ  അൽവജ് എന്ന മറ്റൊരു പട്ടണത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.. 

പ്രതീക്ഷിച്ച പോലെ മുസ്തഫ  വാഹനം നിർത്തിയത് ഒരു മലയാളി ഹോട്ടലിനു മുന്നിലാണ്. മലപ്പുറത്തുകാർ നടത്തുന്ന സാമാന്യം ഭേദപ്പെട്ട ഒരു ഹോട്ടൽ. "അൽഫഹമും ബുഹാരി ചോറും" കഴിച്ചതോടെ വിശപ്പടങ്ങി. ഇനി ഒന്ന് നടു നിവർത്തണം. അതിനായി ഹോട്ടലിനു പിറകിലെ ഒരു റൂം തരപ്പെടുത്തി. നാളെ "അൽബദ" എന്ന ബദു ഗ്രാമത്തിലേക്കാണ്  യാത്ര.  മുസ്തഫ ഉറങ്ങും മുമ്പ് പറഞ്ഞു. തണുപ്പ് കാരണം ഞാൻ കട്ടിയുള്ള പുതപ്പിനുള്ളിലേക്ക് ഊളിയിട്ടു. പിന്നെ ഉറക്കത്തിലേക്കും...

കുളിയും പ്രഭാത ഭക്ഷണവും കഴിഞ്ഞു രാവിലെ ഒൻപതു മണിക്കാണ് വീണ്ടും ഞങ്ങൾ യാത്ര തുടങ്ങിയത്. ഹൈവേയിൽ നിന്നും തിരിഞ്ഞു  മറ്റൊരു ഒറ്റവരിപ്പാതയിലൂടെയായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ വാഹനം  ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നത്. ഇപ്പോൾ മരുഭൂമിയുടെ വിദൂര കാഴ്ചകൾ ഇല്ല. വിശാലമായ മണൽ പരപ്പില്ല.  ചുറ്റും മലകൾ മാത്രം. മലകൾക്കിടയിലൂടെ വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞു പോകുന്ന റോഡ്‌ തീർത്തും വിജനം. എതിരെ ഒരു വാഹനം പോലും കാണുന്നില്ല.  

തണുപ്പ് കാരണം വണ്ടിയുടെ സൈഡ് ഗ്ലാസുകൾ അടച്ചിരുന്നു. റോഡരികിൽ  അൽബദ 110 കിലൊമീറ്റെർ എന്ന സൈൻ ബോർഡ്  കണ്ടു. പതുക്കെയായിരുന്നു വണ്ടി ഓടിച്ചിരുന്നത്. അതിന്റെ കാരണം എനിക്ക് മനസ്സിലായി. ഇടക്കിടെ റോഡിലേക്ക് ഒട്ടകങ്ങൾ കയറി വരും. മുന്നോട്ടു നീങ്ങണമെങ്കിൽ  നീണ്ട ഹോണ്‍ മുഴക്കി അവയെ വിരട്ടണം .

പകൽ വാഹനം ഒട്ടകത്തെ ഇടിച്ചാൽ വാഹന ഉടമ ഒട്ടക ഉടമക്ക് നഷ്ട പരിഹാരം കൊടുക്കണം. രാത്രിയാണെങ്കിൽ തിരച്ചും. മുസ്തഫ പറഞ്ഞു. അതൊരു പുതിയ അറിവായിരുന്നു . പക്ഷെ രാത്രി ഇടിച്ചാൽ കാശ് വാങ്ങാൻ നമ്മൾ ബാക്കി ഉണ്ടാവണം എന്നില്ല.  ഇനി ഉണ്ടായാലും ഒട്ടകത്തിനു അപ്പോൾ ഉടമ ഉണ്ടാവണം എന്നുമില്ല!. അവൻ തുടർന്നു. അപ്പോൾ ഞാൻ നാട്ടുകാരനും സുഹൃത്തുമായ മൊയിതുവിനെ കുറിച്ച് ഓർക്കുകയായിരുന്നു. നാട്ടിലേക്ക്  വിമാനം കയറാൻ ജിസാനിൽ നിന്നും ഒരു രാത്രി ടാക്സിയിൽ ജിദ്ദയിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടതായിരുന്നു അവൻ. വഴിമദ്ധ്യേ കാർ  ഒട്ടകത്തെ ഇടിച്ചു തകർന്നു അവനും കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന മറ്റു മൂന്നു പേരും സ്വപ്നങ്ങളില്ലാത്ത ലോകത്തേക്ക് പോയി. 

തീർത്തും വിജനമായ വീഥിയിലൂടെ 80 കിലോ മീറ്റർ പിന്നിട്ടു ഞങ്ങൾ ഒരു കടക്കു മുമ്പിൽ ചെന്ന് നിന്നു. കൊല്ലം സ്വദേശിയായ ഒരാളാണ് കടയിലെ വിൽപനക്കാരൻ. കടക്കു പിറകു വശത്ത്‌ നിറയെ മാവും മറ്റു ചെടികളും വളർന്നു നിൽക്കുന്ന ഒരു പറമ്പ്. അതിനു പിറകിൽ അൽപം  ദൂരെയായി കുറെ വീടുകൾ.  ഞാൻ കേരളത്തിൽ എത്തിപ്പെട്ട പോലെ എനിക്ക് തോന്നി. അങ്ങിങ്ങായി പച്ചപ്പുകൾ കാണുന്നു.  കടയുടെ വശം ചേർന്ന്  ഒരു ചെമ്മണ്‍ പാത ഏതാനും ചെറു വീടുകൾക്കിടയിലൂടെ വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞ്  എങ്ങോട്ടോ പോകുന്നുണ്ട്. 

ഞങ്ങളെ കണ്ടപ്പോൾ കടക്കാരന് ഉണ്ടായ സന്തോഷം പറയണ്ട. ഇങ്ങിനെ മാസത്തിൽ ഒന്നോ രണ്ടോ മലയാളികളെ മാത്രമാണ് അയാൾ കാണുന്നത്. അന്നത്തെ ഉച്ച ഭക്ഷണം അയാളുടെ റൂമിൽ നിന്നു കഴിച്ചു ഞങ്ങൾ പുറപ്പെട്ടു. അപ്പോൾ സമയം മൂന്നു മണി ആയിക്കാണും. തണുപ്പിന്റെ കാഠിന്യം കൂടി കൂടി വന്നു. വാഹനം വലിയ ഒരു ഇറക്കം ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങി..അപ്പോൾ ദൂരെ പച്ച പുതച്ചു കിടക്കുന്ന ഒരു കൊച്ചു ഗ്രാമം നേർത്ത മഞ്ഞിൽ പാളികൾക്കിടയിലൂടെ ദൃശ്യമായി. അതാണ്‌ "അൽബദ" മുസ്തഫ പറഞ്ഞു. ഇരുപതു കിലൊമീറ്റെർ പിന്നെയും ഓടി ഞങ്ങൾ അവിടെ എത്തിച്ചേർന്നു..

ഗ്രാമത്തിൽ പ്രവേശിക്കുന്നതിന് മുമ്പേ ടാർറോഡ്‌ അവസാനിച്ചിരുന്നു. പിന്നെ ചെരൽകല്ലുകളും മണ്ണും കൂടിക്കുഴഞ്ഞ സാധാ നിരത്ത്. കേരളത്തിലെ ഏതോ ഗ്രാമ പ്രദേശത്തുള്ള ഒരു പഴയ അങ്ങാടിയുടെ  പ്രതീതി. ആകെ ഏഴു കടകൾ മാത്രമാണ് ആ ബദു ഗ്രാമത്തിൽ ഉള്ളത്.. അതിലൊക്കെ ബംഗാളികളും സുഡാനികളുമാണ് വിൽപനക്കാർ. എല്ലാവരും മുസ്തഫയുടെ പരിചയക്കാർ. ഇടയിൽ ഒരു ഗാവക്കട കണ്ടു. അവിടെ ഹുക്ക വലിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന വൃത്തി ഹീനമായ വസ്ത്രം ധരിച്ച ഏതാനും വൃദ്ധരായ അറബികൾ. 

അതി വെണ്മയുള്ള  മുന്തിയ തരം ശുഭ്രവസ്ത്രങ്ങൾ ധരിച്ചു, ഇസ്തിരി ചുളിയാത്ത ശിരോ വസ്ത്രത്തിൽ ഉഗാൽ വെച്ച്,  വില കൂടിയ അത്തറിൽ ചമഞ്ഞു,  വിദേശ നിർമ്മിത കാറുകളിൽ സഞ്ചരിക്കുന്ന,  നഗര വാസികളായ പരിഷ്കൃത അറബികളെ കണ്ടു ശീലിച്ച എനിക്ക് ഈ കാഴ്ചകൾ തികച്ചും പുതുമയുള്ളതായി. ജീവിത  വൈജാത്യം എത്ര വിചിത്രം !!

അപരിചിതരെ കണ്ടിട്ടാവാം അവർ ഞങ്ങളെ തന്നെ വീക്ഷിക്കുന്നു. ആ കടക്കകത്ത് തന്നെ രണ്ടു ഒട്ടകങ്ങളെ കെട്ടിയിട്ടിട്ടുണ്ട്. മറ്റൊരു കോണിൽ കുറെ പേർ നിലത്തെ കാർപെറ്റിൽ ഇരുന്നു ചെറിയ കട്ടകൾ  നീക്കി എന്തോ വിനോദത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്. ചീട്ടു കളിക്കുന്ന മറ്റൊരു സംഘവും അപ്പുറത്തുണ്ട്.  തക്കായയിൽ മുട്ടു കൈ കുത്തി ചാരി ഇരുന്നു ഹുക്ക വലിക്കുന്ന വൃദ്ധരുടെ മുമ്പിൽ അലുമിനിയം ട്രേയിൽ  ജവന പോലുള്ള ഒരു പാത്രത്തിൽ സുലൈമാനിയും ഓരോ കൂജയും ഉണ്ട്..അതിൽ ഗാവയാവാം. പിന്നെ ഏതാനും ചെറിയ ഗ്ലാസുകളും. 

കടയോട് ചേർന്ന് നിൽക്കുന്ന ഷെഡ്ഢിൽ ഒരു ചക്ക് പ്രവർത്തിക്കുന്നു. കറുത്ത തുണി കൊണ്ട് കണ്ണ് മൂടിക്കെട്ടിയ ഒരു ഒട്ടകം സ്ഥായിയായ നിർവികാരതയോടെ ആ ചക്കിനു ചുറ്റും നടക്കുന്നു. വട്ടം കറങ്ങുമ്പോൾ  തല ചുറ്റാതിരിക്കാനവും കണ്ണുകൾ മൂടി കെട്ടിയത്. അതിന്റെ കഴുത്തിൽ കെട്ടിയ ദണ്ടിന്റെ കറക്കം കൊണ്ടാണ് ചക്ക് തിരിയുന്നതും എണ്ണ ഉണ്ടാകുന്നതും. അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ അതെന്തോ തൈലം ആണ് എന്നറിഞ്ഞു. തൈലം ശേഖരിക്കാനുള്ള കുറെ കുപ്പികളും കന്നാസുകളുമൊക്കെ ഒരു മൂലയ്ക്ക് കൂട്ടി ഇട്ടിട്ടുണ്ട്.

കുറച്ചകലെ ഒരു ആട്ടിൻ കൂട്ടമുണ്ട്. പല്ല് നിറച്ചു വെച്ച, പഴക്കം കൊണ്ട് ദ്രവിച്ചു തുടങ്ങിയ രണ്ടു മൂന്നു പിക്കപ്പുകൾ. മറ്റൊരു കാഴ്ച ഒരു അറബി വൃദ്ധന്റെ വ്യാപാരമാണ്.കുറെ സാധനങ്ങൾ റോഡിൽ നിരത്തി വെച്ചിരിക്കുന്നു.  എല്ലാം വളരെ പഴക്കം ചെന്ന പാത്രങ്ങളും മറ്റും. അയാളെ കണ്ടപ്പോൾ ഒരു ആക്രി കച്ചവടക്കാരനെ പോലെ തോന്നി.  അതിൽ പുരാതന അറബികൾ ഉപയോഗിച്ചതെന്ന് കരുതാവുന്ന പാത്രങ്ങളും മറ്റുമാണ് കൂടുതലും. പഴയ ഖോജാ കഥകളിലും മറ്റും കണ്ട ചിത്രങ്ങളിലെ പോലെ ചില രൂപങ്ങൾ.

കറുത്ത തുണി കൊണ്ട് ശരീരം മറച്ച ഒരു സ്ത്രീ എന്തെല്ലാമോ നാട്ടു മരുന്നുകളും തൈലങ്ങളും തേനും വിൽക്കുന്നുണ്ട് മറ്റൊരു കോണിൽ . കുറെ അറാക്ക് കഷ്ണങ്ങളും ഉണ്ട് അവരുടെ പായയിൽ. അറാക്ക് അറബികളുടെ വിശേഷപ്പെട്ട മിസ്‌വാക്ക് (ടൂത്ത് ബ്രഷ്)  ആണ്.   ആരും വന്നു വില ചോദിക്കുന്നതോ വാങ്ങുന്നതോ കണ്ടില്ല. 

ഞാൻ ഏതോ അത്ഭുത ലോകത്താണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. ഓരോ കാഴ്ചകളും പൗരാണിക അറബ് സംസ്കൃതിയുടെ കണ്ണി ചേർക്കുന്ന ചെറു പ്രതീകങ്ങളാണ്. എണ്ണ സമ്പന്നതയുടെ ആധുനിക സാങ്കേതികതകളോട് പുറം തിരിഞ്ഞു നിന്ന് എല്ലാ പ്രതികൂല സാഹചര്യങ്ങളെയും വെല്ലു വിളിച്ചു പാരമ്പര്യത്തെ പിന്തുടർന്ന്  മരുഭൂമികളെ കീഴടക്കി  ജീവിക്കുന്ന  പാവം മനുഷ്യർ.

ഈ ചെറിയ അങ്ങാടിക്ക് പുറത്തു മരുഭൂമി അനന്തമായി പരന്നു  കിടക്കുകയാണ്. നടുക്കടലിൽ നങ്കൂരമിട്ട ഒരു കപ്പലിലാണൊ  ഞാൻ  എന്ന് ഒരു നിമിഷം സംശയിച്ചു. വെയിൽ മങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു. തണുപ്പ് വീണ്ടും  അതിന്റെ രൗദ്ര ഭാവം പൂണ്ടു. അകലങ്ങളിലേക്കുള്ള മരുഭൂ കാഴ്ചകൾക്ക് തടസ്സമിട്ടു കോട മഞ്ഞു മൂടി ക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. പള്ളിയിൽ നിന്നും ഭക്തി സാന്ദ്രമായ ഈണത്തിൽ  മഗരിബ് ബാങ്ക് മുഴങ്ങി.  ഗ്രാമത്തിലെ ഒരേ ഒരു പള്ളി.

കടകൾ എല്ലാം   അടഞ്ഞു. അങ്ങാടി ശൂന്യമായി തുടങ്ങി. മലയാളികൾ  ഇല്ലാത്ത സ്ഥലം ഭൂമിയിൽ ഇല്ലെന്നു പറയുന്നത് എത്ര ശരിയാണ്. ഒരു കൊച്ചു ഹാർഡ് വെയർ കടയിലേക്ക് കയറി ചെന്നപ്പോൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് സ്വാഗതം ചെയ്തത് ഒരു മലയാളി സുഹൃത്ത്. ഈ ഗ്രാമത്തിലെ ഒരേ ഒരു മലയാളിയുടെ കട അത് മാത്രമാണ്. കടയുടെ പിറകിലെ റൂമിലാണ് അന്നത്തെ ഞങ്ങളുടെ താമസം.

ഒരു ഗോഡൌണ്‍. കുറെ ഇരുമ്പ് സാധങ്ങളും മറ്റും കൂട്ടി ഇട്ടിട്ടുണ്ട്.  അതിന്റെ ഉള്ളിൽ തന്നെ ഒരു വശത്ത്‌ ഒരു കൊച്ചു മുറിയും അടുക്കളയും. അവിടെ മറ്റു മൂന്നു പേർ കൂടി ഉണ്ട്. പുറത്തെ മുറ്റം ഒരു വർക്ക്‌ ഷോപ്പ് ആണ്. വെൽഡർമാരാണ് ഈ മൂന്ന് പേരും. അതിൽ രണ്ടു പേർ ഈ ബദു ഗ്രാമത്തിൽ വന്നിട്ട് മുപ്പതു വർഷമായത്രെ. ആട് നോക്കാനായിരുന്നു അവർ ആദ്യം നിയോഗിക്കപ്പെട്ടത്. പിന്നീട് ആട്ടിൻ കൂടുണ്ടാക്കുന്ന ജോലിക്കയറ്റം കിട്ടി. മുറ്റം നിറയെ ഇരുമ്പ് റാഡിൽ പണി തീർത്തു വെച്ച നിരവധി ആട്ടിൻ കൂടുകൾ. 

കേവലം അഞ്ചു വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പാണ് ഇവിടേക്ക് റോഡ്‌ വന്നത്. കരണ്ട് ഇപ്പോഴും ഇവിടെ എത്തിയിട്ടില്ല..ചെറിയ ജെനറേറ്ററാണ് അത്യാവശ്യങ്ങൾക്കായി ഉപയോഗിക്കുന്നത്. അപ്പോൾ മുപ്പതു വർഷം മുമ്പത്തെ ഈ ഗ്രാമത്തിലെ അവസ്ഥയും ഇവിടെ എത്തിപ്പെട്ട ആദ്യ കാലങ്ങളിൽ അനുഭവിച്ച ദുരിതങ്ങളും, ചില അനുബന്ധ മരുഭൂ കഥകളും  ഞാൻ അത്ഭുതത്തോടെ കേട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു . തണുപ്പിന്റെ കൂർത്ത സൂചികൾ ശരീരം തുളക്കുമ്പോഴും അവരുടെ അതിജീവനാനുഭങ്ങൾ എന്നെ പൊള്ളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ഒരു രാത്രി മുഴുവൻ. 

രാവിലെ പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച മനം കുളിർക്കുന്നതായിരുന്നു. മുറ്റത്തെ വർക്ക്‌ ഷോപ്പിനു പിറകിൽ വിശാലമായ പുൽപാടം. ആടുകൾക്കും ഒട്ടകങ്ങൾക്കും വേണ്ടി കൃഷി ചെയ്യുന്നതാണത്രെ അവ. അതിനപ്പുറത്തു ഒരു വലിയ പച്ചക്കറി തോട്ടവും  ഈന്തപ്പനകളും.  മഞ്ഞു വീണു നനഞ്ഞു കുതിർന്ന പുൽപാടം കൊയ്യുകയാണ് മിസിരികളായ  രണ്ടു തൊഴിലാളികൾ. ഉള്ളിൽ പുകയുന്ന ജീവിതച്ചൂട് ആ കൊടും തണുപ്പിൽ അവർക്ക് ആശ്വാസം പകരുന്നുണ്ടാവാം..

കുബ്ബൂസും പരിപ്പ് കറിയും ചേർത്തു പ്രഭാത ഭക്ഷണം കഴിച്ചു ഞങ്ങൾ ഗ്രാമത്തോടു വിട പറഞ്ഞു. ഇനി കാണാൻ ഇടയില്ലെന്ന മുസ്തഫയുടെ യാത്രാ മൊഴികൾ അവരുടെ വറ്റിയ മിഴികളിൽ നനവായി  പടരുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു.  വാഹനം കയറ്റം കയറി  മുകളിലെത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അങ്ങു ദൂരെ താഴ്വാരത്തു അനന്തവിശാലമായ മരുഭൂമിക്കു നടുവിൽ ഒരു തുരുത്ത് പോലെ ആ ഗ്രാമം അപ്പോഴും കോടമഞ്ഞ്‌ മൂടിപ്പുതച്ചു മയങ്ങുകയാണ്. 

ഇവിടെയും ഇങ്ങിനെ ഏതാനും മലയാളികൾ ജീവിക്കുന്നു. എണ്ണപ്പാടം കിനാവ്‌ കണ്ടു മോഹക്കടൽ നീന്തിയെത്തിയവർ. അങ്ങകലെ  ഉറ്റവർക്ക് സ്വപനങ്ങളുടെ വലിയ ലോകം പണിയാൻ  ഈ  കൊച്ചു വൃത്തത്തിൽ ചുരുണ്ടു കൂടിയവർ. ഇവരും പ്രവാസികളാണ്.  നിറം   പിടിപ്പിച്ച  പ്രവാസ സങ്കല്പങ്ങൾക്കുമപ്പുറത്തു  ഗൾഫ്  നഗരങ്ങളുടെ പുറമ്പോക്കുകളിൽ   ജീവിതം എന്ന കടംകഥക്ക് ഉത്തരം കിട്ടാതെ ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയവർ ഇങ്ങിനെ എത്രയോ. എന്തിനെന്ന ചോദ്യത്തിന് ഒരു ഉത്തരമേ ഉള്ളൂ. കഞ്ഞിക്കലം തിളക്കാൻ കനൽ എരിഞ്ഞേ മതിയാവൂ..

<a href="http://mazhavillumagazine.blogspot.in/"> മഴവില്ലിലും വായിക്കാം.</a>

----------------------------------------------ശുഭം.---------------------------------------