മാമന്റെ ഹജ്ജും ഒഴിഞ്ഞ കജ്ജും

വീട് പണി കഴിഞ്ഞു  ആവശ്യത്തിനു കടവും മേമ്പൊടിക്ക് പ്രാരാബ്ദവുമൊക്കെയായി സമാധാനമായി പ്രവാസ ജീവിതം തുടരുമ്പോഴാണ് നാട്ടില്‍ നിന്നും ഉമ്മയുടെ വിളി.

മോനെ മാമൻ ഹജ്ജിനു വരുന്നുണ്ട്. നീ എല്ലാ സഹായവും ചെയ്തു കൊടുക്കണം. നിനക്ക് ആകെ ഒരു അമ്മാവനല്ലേ ഉള്ളൂ


എന്തിനാ ഉമ്മാ കൂടുതല്‍.,    ഈ ഒരു മൊതല് പോരെ.

പിശുക്ക് എന്ന വാക്ക് കണ്ടു പിടിച്ചു അതിന്റെ പേറ്റന്റ് രജിസ്ടർ ചെയ്ത ആളാണ് എന്റെ ഈ മാമൻ. മുറിഞ്ഞ കൈക്ക് ഇടാന്‍ ഉപ്പു കൊടുത്താല്‍ അത് വാങ്ങി കഞ്ഞിയിലിട്ടു കുടിക്കുന്ന ഒന്നാം നമ്പര്‍ അരക്കന്‍..., .

കുടുംബ സ്വത്തിൽ അവകാശം ചോദിച്ചതിനു കുറെ കാലം ഉമ്മയോട് പിണക്കത്തിലായിരുന്നു. എന്നാലും മാമൻ സ്നേഹമുള്ളവനാ. "പാറപ്പുറത്താണെങ്കിലും അഞ്ചു സെന്റ്‌ തന്നില്ലേ" എന്നാ ഉമ്മ പറയുന്നത്. അതിപ്പോഴും മാമന്റെ ഹൃദയം പോലെ പാറയായിത്തന്നെ അവിടെ കിടക്കുന്നു.

മിക്കവാറും ഇയാള്‍ എന്നെയും കൊണ്ടേ പോകൂ. നാട്ടില്‍ പോകുമ്പോഴൊന്നും ഞാന്‍ പിടി കൊടുക്കാറില്ല. "ഹായ് ബൈ" പറഞ്ഞു തടി ഊരും. അതിനു കാരണമുണ്ട്. ഒരവധിക്കാലത്ത് എന്നെ കണ്ടതും മാമൻ ആശുപത്രിയില്‍ കയറി ഒറ്റ കിടത്തം.

ജനിച്ചത്‌ മുതല്‍ ആ  ശരീരത്തില്‍ തുരുമ്പിച്ചു കിടന്ന എല്ലാ അസുഖങ്ങളും ചേർത്ത് ഡോക്ടർക്ക്‌ അങ്ങേരു കൊടുത്ത പറ്റീഷന്‍ കണ്ടാല്‍ ഇത്രയം കാലം ഈ ഉടലില്‍ എങ്ങിനെ ഒരാത്മാവ് ജീവിച്ചു എന്ന് ആരും ചോദിച്ചു പോകും.

ദിവസങ്ങൾക്കു ശേഷം ഡോക്ടർക്ക്‌ ‌ ഒരു സംഖ്യ കൈക്കൂലി കൊടുത്താണ് ഞാന്‍ അമ്മാവനെ ആശുപത്രിയില്‍ നിന്നും പരോളില്‍ ഇറക്കിയത്. അമ്മാവന്‍ ഒരു ചിലവേറിയ കേസാണെന്ന് എനിക്കെന്നോ മനസ്സിലായതാണ്.


നീ എന്താ ഒന്നും മിണ്ടാത്തത്. ഉമ്മയുടെ ചോദ്യം
മണ്ടരി ബാധിച്ച തെങ്ങിന് പിന്നെ ഇടി വെട്ടുക കൂടി ചെയ്ത അവസ്ഥയിലായ ഞാന്‍ എങ്ങിനെ മിണ്ടാന്‍ .

കൂടെ ആരെങ്കിലും ഉണ്ടോ ഉമ്മാ. ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.
നീ ബേജാറാവണ്ട. കൂടെ അമ്മായിയും ഉണ്ട്

പടച്ച റബ്ബേ.... അപ്പൊ കമ്പാർട്ട്മെന്റും കൊളുത്തിയാണ് വരവ്. എന്തിനാ ഈ സർക്കാർ വർഷാ വർഷം ഹജ്ജു കോട്ട ഇങ്ങിനെ കൂട്ടുന്നതെന്നാ എനിക്ക് മനസ്സിലാകാത്തത്. ഹജ്ജിനു പോരാന്‍ ഒരുങ്ങുന്നു എന്ന് കേട്ടപ്പഴേ ഞാന്‍ സിംകാർഡ് മാറ്റിയതാ. പക്ഷെ വരാനുള്ള അമ്മാവന്‍ ബോംബെയില്‍ തങ്ങില്ലല്ലോ. അങ്ങിനെ മൂപ്പര്‍ കൊളുത്തിട്ട കമ്പാർട്ട്മെന്റുമായി ജിദ്ദയില്‍ ഇറങ്ങി.

സ്വീകരിക്കാന്‍ ചെന്ന എന്നെ കണ്ടപാട് ഒരു കെട്ടിപ്പിടുത്തം.. ഉടുമ്പ് മുരിക്ക്‌ മരത്തില്‍ പിടിച്ചപോലെ. ഉദ്ദേശം എനിക്ക് മനസ്സിലായി. ഇനി നിന്നെ ഞാന്‍ ഒരു വഴിക്കാക്കുമെടാ എന്നു തന്നെ .

ഞാന്‍ വളർത്തിയ കുട്ടിയാ...അമ്മാവന്‍ കൂടെയുള്ള സഹ ഹാജിക്ക് എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി
അതെപ്പോ ?????? പണ്ടെന്നോ ഉമ്മക്ക്‌ വസൂരി വന്നപ്പോ ഒരു മാസം അമ്മാവന്റെ വീട്ടില്‍ നിന്ന ഓർമ്മയുണ്ട്. ഒരു മാസം കൊണ്ട് ഒരാള്‍ ഇത്ര വളരുമോ. ആ എന്തെങ്കിലുമാവട്ടെ.

മക്കയിലെ റൂമില്‍ എത്തിയപാടെ മാമന്‍ എന്നെ ഒരു ഒഴിഞ്ഞ കോണിലേക്ക് മാറ്റി നിർത്തിയിട്ടു കുറെ റിയാലുകള്‍ എന്റെ കയ്യില്‍ തന്നു എണ്ണി നോക്കാന്‍ പറഞ്ഞു. നാലായിരത്തി അറുനൂറു റിയാല്‍..,. ഹജ്ജിനു വരുന്നവർക്ക് കോഴി ബിരിയാണി അടിക്കാന്‍ എയർപോർട്ടിൽ നിന്നു ഹജ്ജ് മന്ത്രാലയം കൊടുക്കുന്നതാണ്.

എനിക്ക് സന്തോഷം കൊണ്ട് തുള്ളിച്ചാടാന്‍ തോന്നി. ഇനി ഇപ്പൊ ഞാനൊന്നും ചിലവാക്കണ്ടല്ലോ. പക്ഷെ  മയ്യത്ത് ഖബറിലേക്ക് വെക്കുന്ന പോലെ ആ പണം തിരിച്ചു വാങ്ങി മാമന്‍ അരപ്പട്ടയുടെ രഹസ്യ അറയിലേക്ക് തന്നെ തിരുകി "വ-ഫീഹാ നുഹീദുക്കും" (നിന്നെ മണ്ണിലേക്ക് തന്നെ മടക്കുന്നു) ചൊല്ലി. എന്ന് വെച്ചാല്‍ ഇനി അത് പുറം ലോകം കാണില്ല എന്നർത്ഥം.

ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കാനുള്ള അത്യാവശ്യ പലചരക്ക് സാധനങ്ങളൊക്കെ വാങ്ങിക്കൊടുത്തു തമ്മിൽ  പിരിയുന്നതിന്റെ സങ്കടവും വിഷമവുമൊക്കെ മുഖത്തു വരുത്തി ഞാന്‍ ജിദ്ദയിലേക്ക് രക്ഷപ്പെടാന്‍ ഒരുങ്ങുമ്പോ എന്റെ "മുങ്ങൽ എക്സ്പീരിയൻസ്" അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് മൂപ്പരുടെ ചോദ്യം.

"അല്ല ജബ്ബാറേ. ഞങ്ങക്ക് എന്തെങ്കിലും അത്യാവശ്യം വന്നാ എങ്ങനാ അന്നെ വിളിക്കാ ?. ഒരു മൊബീല്‍ ഫോണ്‍ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍...","...... ജയൻ സ്റ്റൈലിൽ ..

സംഗതിയുടെ പോക്ക് എനിക്ക് പിടി കിട്ടി. മാമന്‍ പണി തുടങ്ങുകയാണ്. ഞാന്‍ ഉടനെ പഞ്ചാബി ഹൗസിലെ കൊച്ചിൻ ഹനീഫയെ പോലെ ഒരു നമ്പരിട്ടു നോക്കി.

ഞാന്‍ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് വന്നോളാം.

അതൊക്കെ അനക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടാകും, ഇജ്ജ്  ഒരു മൊബീൽ ഇങ്ങു വാങ്ങിച്ചോണ്ട് വാ. അല്ലെങ്കില്‍ ജ്ജ് നട. ഞാനും പോരാം.

മൊബൈല്‍ കടയിലെത്തിയപ്പോ മൂപ്പർക്ക് സാധാ ഫോണൊന്നും പിടിക്കുന്നില്ല. ബ്ലൂടൂത്തുള്ളത് വേണത്രേ.

ഈ വയസു കാലത്തെന്തിനാ ബ്ലൂ ടൂത്ത്. പൊങ്ങി വന്ന എന്റെ സംശയം ചുണ്ട് പൊത്തിപ്പിടിച്ചു ഞാൻ തന്നെ ബ്ലോക്ക് ചെയ്തു.

അതൊക്കെ ഉപയോഗിക്കാൻ ബുദ്ധി മുട്ടാ. ഞാൻ പറഞ്ഞു നോക്കി.
"ആയിക്കോട്ടെ. തൽക്കാലത്തേക്കല്ലെ. നാട്ടിലെത്തിയാ എനിക്കെന്തിനാ ഫോണ്‍.., പേരക്കുട്ടിക്ക്‌ കൊടുക്കാലോ".
അപ്പൊ അതും എന്റെ ചിലവില്‍.,. ഫോണ്‍ വാങ്ങിയപ്പോഴേക്കും ആയിരം റിയാല്‍ സ്വാഹ.

രാവിലെ അലാറം അടിക്കുന്നതിനു മുമ്പേ ഫോണ്‍ റിങ്ങാൻ തുടങ്ങി. അതിന്റെ മോങ്ങൽ കേട്ടാലെ അറിയാം,  മറുതലക്കൽ ഒരു പാര എന്റെ നെഞ്ചുംകൂടു ഉന്നം വെച്ചു നിൽക്കുകയാണെന്ന്.

അതേയ്..  നീ വൈകീട്ട് ഒന്നിങ്ങോട്ടു വാ. ഊഹം തെറ്റിയില്ല. മാമനാണ്.

തുടർന്നുള്ള ദിവസങ്ങളിലൊക്കെ ഡ്യൂട്ടി കഴിഞ്ഞാല്‍ മക്കയിലേക്ക് വെച്ചുപിടിക്കുക എന്നതായി എന്റെ തൊഴില്‍.,. ഉപ്പു തൊട്ടു കർപ്പൂരം വരെ വാങ്ങി കൊടുക്കണം. അപ്പോഴും ഒരു ആശ്വാസമുള്ളത് മാമന്റെ അരപ്പട്ടയിൽ വിശ്രമിക്കുന്ന റിയാലുകളാണ്. അതിനു ഇത് വരെ ഒരു കോട്ടവും തട്ടിച്ചിട്ടില്ല. വല്ല അത്യാവശ്യവും വന്നാല്‍ അതവിടെ ഉണ്ടല്ലോ എന്നതാണ് എന്റെ ഏക ആശ്വാസം.

അപ്പോഴാണ്‌ മാമന് ഒരാശ. "ഞങ്ങക്ക് ജിദ്ദയൊക്കെ ഒന്ന് കാണണം". കാര്യങ്ങളുടെ പോക്ക് എനിക്ക് പിടികിട്ടി. അമ്മാവൻ പാലും വെള്ളം കലക്കുകയാണ്. ഇനി എനിക്കുള്ള പണി അതിൽ തരാൻ.

ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. ജിദ്ദയിലേക്ക് ഹാജിമാരെ വിടില്ല. ചെക്കു പോസ്റ്റുണ്ട്. അവിടെ പിടിക്കും, പിന്നെ ജയിലില്‍ കിടക്കേണ്ടി വരും.

അതേറ്റു. ജയിലെന്നു കേട്ടപ്പോഴേക്കും മൂപ്പര്‍ പേടിച്ചു ആ ആഗ്രഹം നിരാശയോടെയാണെങ്കിലും തൽക്കാലം എടുത്തു അണ്ണാക്കിലേക്ക് തന്നെ ഇട്ടു. പെട്ടെന്ന് അങ്ങിനെ ഒരു ബുദ്ധി പറയാന്‍ തോന്നിയ എന്നോട് എനിക്ക് തന്നെ ആദരവ് തോന്നി. അല്ലേലും ആ അമ്മാവന്റെയല്ലേ ഈ മരുമോൻ. ഞാനാരാ മോൻ

ഇനിയും മാമനെ സ്നേഹിച്ചാല്‍ എന്റെ കാര്യം പോക്കാണെന്ന് ബോധ്യമുള്ളതു കൊണ്ട് തൽക്കാലം മാമന്റെ മടക്കയാത്രയുടെ അന്നേ ഇനി മക്കയിലേക്കുള്ളൂ എന്നൊരു പ്രായോഗിക തീരുമാനമെടുത്തു ഞാൻ റൂമിൽ വന്നു സുഖമയൊന്നുറങ്ങി.

രാവിലെ ഓഫീസിലേക്കിറങ്ങുമ്പോ ഒരു ഫോണ്‍..., നമ്പര്‍ നോക്കി. ഹാവൂ ഏതായാലും മാമനല്ല. ആശ്വാസത്തോടെ ഫോണ്‍ എടുത്തപ്പോ മറുതലക്കല്‍ ഒരു അപരിചിത ശബ്ദം.

ഹെലോ സലാംക്കയുടെ മരുമോനല്ലേ.? ഞാനൊന്ന് ഞെട്ടി, പടച്ചോനെ മാമൻ ആർക്കെങ്കിലും ഇട്ടു പണിഞ്ഞോ??,  വല്ല കുഴപ്പവും. !!!

അതെ എന്തെങ്കിലും പ്രശനം.?

"ഹേ ഒന്നുമില്ല. നിങ്ങടെ അമ്മാവനും അമ്മായിയും എന്റ ഫ്ലാറ്റിലുണ്ട്. ഞാന്‍ ഇന്നലെ മക്കത്തു ഉമ്മയെ കാണാന്‍ പോയപ്പോ എന്റെ കൂടെ പോന്നതാ. താങ്കള്‍ ഇങ്ങോട്ട് വരില്ലേ ? ".

"വല്യ ഉപകാരം സഹോദരാ... എവിടെയാ സഹോദരന്റെ താമസം". മനസ്സില്‍ പതഞ്ഞു പൊങ്ങിയ ദേഷ്യം പുറത്തു കാണിക്കാതെ ആ പരോപകാരിയുടെ താമസ സ്ഥലം ചോദിച്ചറിഞ്ഞു. പിന്നെ ബോസ്സിനെ വിളിച്ചു രണ്ടു ദിവസത്തെ ലീവ് റെഡിയാക്കി വണ്ടി അങ്ങോട്ട്‌ തിരിച്ചു.

ഞാൻ ചെല്ലുമ്പോൾ പരോപകാരി എന്നെ കാത്തു നിൽക്കുകയായിരുന്നു. "ഈ മൊതല് വേഗം ഇവിടന്നു കൊണ്ട് പോണേ" എന്ന ഭാവത്തിൽ അയാൾ സലാം ചൊല്ലി.

"ഇങ്ങിനെ ദ്രോഹിക്കാൻ ഞാൻ നിന്നോട് എന്ത് തെറ്റ് ചെയ്തെടാ തെണ്ടീ" എന്ന ഭാവത്തിൽ ഞാനും സലാം മടക്കി.

അമ്മാവൻ പരോപകാരിയുടെ മക്കളെ കളിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് സോഫയിൽ ഇരുന്നു ടി വി കാണുന്നു. അമ്മായി അടുക്കളയിൽ ഫുഡ് ലോഡ് ചെയ്യുകയാണെന്ന് തോന്നുന്നു. എന്തോ എന്നെ കണ്ടിട്ട് രണ്ടിനും ഒരു മൈൻഡ് ഇല്ല. "നീ വേണേൽ പൊയ്ക്കൊ, ഞങ്ങൾ ഇവിടെ നിന്നോളാം"  എന്ന ഒരു മൊശട് ഭാവം.

ഇടയ്ക്കു പിള്ള ഗണേഷിനെ നോക്കുന്ന പോലെ എന്നെ ഇടങ്കണ്ണിട്ടു നോക്കുന്നുണ്ട്. ആ നോട്ടത്തിലെ അപകടം മനസ്സിലാക്കി ഞാൻ ഒരു മുൻ‌കൂർ ജാമ്യത്തിന് അപേക്ഷിച്ചു.

ഞാൻ ഇന്നങ്ങോട്ട് വന്നു നിങ്ങളെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വരാൻ ഇരുന്നതാ..

"ഏയ്‌ .. മാണ്ടാ. ഇജ്ജു ബുദ്ധിമുട്ടണ്ടാ... ഞമ്മള് പോന്നാ പോലീസ് പിടിക്കൂലെ. ജയിലില് കെടക്കേണ്ടി വരൂലെ".  ജാമ്യം കിട്ടിയില്ല. അമ്മാവൻ ശിക്ഷ വിധിച്ചു.

ആ ഫ്ലാറ്റിൽ നിന്ന് യാത്ര പറഞ്ഞു പോരുമ്പോ പരോപകാരി ചോദിച്ചു.

അല്ല ഇവരെ.. ?

നിങ്ങൾ കഷ്ടപ്പെട്ട് കൊണ്ട് വന്നതല്ലേ. രണ്ടു ദിവസം ഇവിടെ നിക്കട്ടെ. ഇവരെ താമസിപ്പിക്കാൻ എനിക്ക് ഫാമിലി ഫ്ലാറ്റ് ഇല്ലല്ലോ . ഇടയ്ക്കു ഞാൻ വരാം. "അവനവൻ കുരുക്കുന്ന കുരുക്കഴിച്ചെടുക്കുമ്പോൾ കുലുമാൽ" എന്ന പാട്ട് ഇപ്പൊ അവൻ ഓർത്ത്‌ കാണും.

കാറിൽ കയറുമ്പോൾ "എടാ തെണ്ടീ" എന്ന ഒരു വിളി പിറകീന്നു വന്നോന്ന് ഒരു സംശയം. ഒരു തെണ്ടിക്കല്ലേ മറ്റൊരു തെണ്ടിയെ തിരിച്ചറിയൂ.

പറഞ്ഞ പ്രകാരം വൈകീട്ട് വീണ്ടും പരോപകാരിയുടെ വീട്ടിൽ ചെന്നു. അമ്മായിക്ക് ഒരു പർദ്ദ, തസ്ബീഹ് മാല, അമ്മാവനു ഒരു തസ്ബീഹ് യന്ത്രം അങ്ങിനെ അല്ലറ ചില്ലറ ഷോപ്പിംഗ്‌.., പിന്നെ ഇത്തിരി റെഡിമൈഡ് വസ്ത്രങ്ങൾ. വലിയ പരിക്കില്ലാതെ രക്ഷപ്പെട്ടു. തന്ത്ര പരമായിരുന്നു എന്റെ ഓരോ ചുവടും. ഞാനാരാ മോൻ

"വണ്ടി സ്വർണക്കടയിലേക്ക് പോട്ടെ". അമ്മാവന്റെ ആ ഉത്തരവ് എന്നെ ശരിക്കും ഞെട്ടിച്ചു. ഓരോ വളയും മാലയുമൊക്കെ എടുത്തു എന്നോട് "എങ്ങനണ്ട് എങ്ങനണ്ട്" എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോ ഞാൻ  "ഞാൻ ഈ നാട്ടുകാരൻ അല്ല" എന്ന ഭാവത്തിൽ നിന്നു. ഇത് പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കേണ്ട കേസല്ലല്ലോ.

സ്വര്ണം വാങ്ങാനായിരുന്നു അമ്മാവൻ റിയാൽ ചിലവാക്കാതെ സൂക്ഷിച്ചത് എന്നോർത്തപ്പോൾ അമ്മാവനെ തെറ്റിദ്ധരിച്ചതിൽ എനിക്ക് കുറ്റബോധം തോന്നി.

പക്ഷെ അടുത്ത നിമിഷം ഞാൻ ഒരു സത്യം വേദനയോടെ മനസ്സിലാക്കി. അമ്മാവന്റെ അരയിൽ അരപ്പട്ടയില്ല. അരപ്പട്ടയില്ലാതെ ആ ശരീരം ഞാൻ ആദ്യമായാണ് കാണുന്നത്. ഞാൻ "ഓടണോ നിക്കണോ" എന്ന തീരുമാനത്തിൽ എത്തുന്നതിനു മുമ്പ് ബില്ല് എന്റെ കയ്യിൽ തന്നിട്ട് മൂപ്പർ പറഞ്ഞു

ജബ്ബാറേ.. ഇത് എത്ര ഉണ്ടെന്നു നോക്കിയേ.. ഞാൻ ബെൽട്ട് എടുക്കാൻ മറന്നു.

മാമാ ആ ബെൽട്ട് ഇപ്പൊ എവിടെ ഉണ്ട് ? . പരോപകാരിയുടെ റൂമിലായിരിക്കും എന്ന നേരിയ പ്രതീക്ഷയിൽ ഞാൻ ചോദിച്ചു.

അതു മക്കത്തല്ലേ... മാമനു ഒരു കൂസലുമില്ല.

വീട് പണിക്കു മരം വാങ്ങിയ വകയിൽ മില്ലിലെ മൊയിദീനു അയക്കാൻ വെച്ചിരുന്ന 4750 റിയാൽ ATMൽ   നിന്നും വലിച്ചു ബില്ലടച്ച്‌ പോരുമ്പോൾ അമ്മാവന്റെയും അമ്മായിയുടെയും മുഖത്തെ സന്തോഷം ഒന്ന് കാണേണ്ടതായിരുന്നു. ഒരാളുടെ ദുഃഖം മറ്റു രണ്ടു പേരുടെ സന്തോഷമാകുന്നതു എന്തു നല്ല കാഴ്ച.

പിറ്റേന്ന് പരോപകാരിയോടു യാത്ര പറയുമ്പോൾ മാമൻ എന്നെ ഒന്ന് നോക്കി. "ഇതാടാ സ്നേഹം. കണ്ടു പഠിക്കു" എന്ന ഒരു സൂചന ഉണ്ടായിരുന്നു ആ നോട്ടത്തിൽ. അവരെ മക്കയിൽ വിട്ടു ഞാൻ വീണ്ടും മുങ്ങി. പിന്നെ ഹജ്ജ് കഴിഞ്ഞു അവർ പോകുന്ന ദിവസമേ ഞാൻ ആ വഴി പോയുള്ളൂ.

നാട്ടിലേക്ക് പുറപ്പെടാൻ യാത്ര പറയുമ്പോൾ മാമൻ പറഞ്ഞു. "ഇജ്ജ് ഇബടെ ണ്ടായതോണ്ട് കൊറേ ഒപകാരം കിട്ടി". അത് ഞാൻ ജിദ്ദയിൽ പോരണ്ടാ എന്ന് പറഞ്ഞതിന് എനിക്കിട്ടു മാമൻ താങ്ങിയതല്ലേ... ആ എന്തേലും ആവട്ടെ. എന്റെ ചിന്ത ഇപ്പൊ അതല്ല.

നാട്ടിലെത്തി ആ അരപ്പട്ടയിലെ റിയാലുകൾ മാറ്റുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന പുകിൽ ഓർക്കുമ്പോ ഒരു പേടി.

നാട്ടിലേക്കുള്ള ലഗേജുകൾ പേക്ക്‌ ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ മാമന്റെ അരപ്പട്ടയിൽ നിന്നും റിയാലുകൾ എടുത്തു മാറ്റി അവിടെ അതെ സംഖ്യക്കുള്ള ഇന്ത്യൻ രൂപ വെച്ച് ഞാൻ അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്തിരുന്നു. ഗതികേട് കൊണ്ടാ മാമാ. പൊറുക്കണം.

ഉറങ്ങാൻ കിടക്കുമ്പോൾ ഒരു മനസ്സമാധാനത്തിന് ഞാൻ സിംകാര്ഡ് മാറ്റിയിട്ടു.



-------------------------ശുഭം --------------------------------