വരവേല്‍പ്

മഞ്ഞു പെയ്തിറങ്ങിയ വൃശ്ചികപ്പുലരി.  മുറ്റത്തു പരന്ന ഇളം വെയിലിനു കനം വെച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. മകളുടെ കുസൃതികള്‍ കണ്ടു പൂമുഖത്തിരിക്കുമ്പോഴാണ് മൊബൈല്‍ ബെല്ലടിച്ചത്. ഹസ്സനിക്ക. ആ ശബ്ദത്തെ ഞാന്‍ പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു. എത്ര വര്‍ഷമായി കണ്ടിട്ട്.  ഇന്നു എന്നെ കാണാന്‍ വരുന്നത്രേ. എനിക്ക് സന്തോഷം അടക്കാനായില്ല

ഞാന്‍ അകത്തേക്ക് നീട്ടി വിളിച്ചു. റസിയാ...
അടുക്കളയില്‍ പ്രാതല്‍ തയ്യാറാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന അവള്‍ ഓടി വന്നു

"ഹസ്സന്‍ കുട്ടി വരുന്നു". ഞാന്‍ ഒറ്റ ശ്വാസത്തില്‍ പറഞ്ഞു

"ങേ അത്രേ ഉള്ളോ. ഞാന്‍ കരുതി മോള്  വീഴുകയോ മറ്റോ ചെയ്തെന്നു. ഏതായാലും അവനിങ്ങു വരട്ടെ. രണ്ടാഴ്ച മുമ്പ് വരാന്നു പറഞ്ഞു പോയതാ. തേങ്ങയിടാന്‍".
ആര് ?

കൃഷ്ണന്‍ കുട്ടി.

എടീ കൃഷ്ണന്‍ കുട്ടിയല്ല. ഇതു എന്‍റെ പഴയ പ്രവാസി സുഹൃത്ത് ഹസ്സന്‍ കുട്ടിക്ക. ഉച്ചക്ക് ഊണിനു മൂപ്പരും ഉണ്ടാകും. നീ സ്പെഷ്യല്‍ വല്ലതും ഉണ്ടാക്ക്. നിന്‍റെ കോഴി ബിരിയാണിയുടെ ടേസ്റ്റ് മൂപരും ഒന്നറിയട്ടെ. നിന്‍റെ കൈപുണ്ണ്യം.......

"മതി മതി. വല്ലാതെ പതപ്പിച്ചാല്‍ സോപ്പ് തീര്‍ന്നു പോകും". ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവള്‍ അകത്തേക്ക് പോയി. പൂമുഖത്തെ ചാരുപടിയില്‍ ഹസ്സനിക്കയുടെ വരവും പ്രതീക്ഷിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ അറിയാതെ ചിന്തകള്‍ കടല്‍ കടന്നു പോയി.

ഞാന്‍ പ്രവാസലോകത്ത്‌ പിച്ച വെച്ചു തുടങ്ങുമ്പോള്‍ ഹസ്സനിക്ക അവിടെ രണ്ടു പതിറ്റാണ്ട് പിന്നിട്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. യാത്രകളുടെതായിരുന്നല്ലോ തന്‍റെ പ്രവാസം. വന്‍ നഗരത്തില്‍ നിന്നു ചരക്കു കയറ്റി പോകുന്ന വണ്ടിയുടെ വളയം പിടിക്കാനുള്ള നിയോഗത്തില്‍ താന്‍ ഒട്ടേറെ ജീവിതങ്ങളെ അടുത്തറിഞ്ഞു‌. ഓരോ നഗരം പിന്നിടുമ്പോഴും നൂറ്റമ്പതും ഇരുനൂറും കിലോമീറ്റര്‍ വിജനമായ ഭൂപ്രദേശത്ത്‌ കൂടെയുള്ള എകാന്തയാത്ര. ഇടയ്ക്കു കാണുന്ന ഒന്നോ രണ്ടോ പെട്രോള്‍ പമ്പുകള്‍ മാത്രമാണ് ആശ്വാസം. അവിടെയും കാണും മലയാളികളായ ജോലിക്കാര്‍. പെട്രോഡോളറിന്റെ സുഭിക്ഷതയിലേക്ക് സ്വപ്നങ്ങളുടെ ചിറകിലേറി കടല്‍ കടന്നു വന്നവര്‍. ഓരോ പട്ടണങ്ങളിലും കച്ചവടം ചെയ്തു വണ്ടി കാലിയാക്കി തിരിച്ചു നഗരത്തില്‍ തന്നെ അണയുന്നത് വരെയുള്ള ആ നീണ്ട യാത്ര അവസാനിക്കുക പതിനാലും പതിനഞ്ചും ദിവസങ്ങള്‍ക്കു ശേഷമാകും.

അത്തരം ഒരു യാത്രയിലാണ്  ഹസ്സനിക്കയെ കണ്ടു മുട്ടിയത്‌. യാത്രാമദ്ധ്യേയുള്ള ഒരു കൊച്ചു പട്ടണത്തില്‍ കച്ചവടം ചെയ്യുമ്പോഴാണ് കടക്കാരന്‍ അശോകന്‍ ഹൈവയില്‍ നിന്നു മാറി ഒരു അങ്ങാടിയുള്ള കാര്യം പറഞ്ഞത്. അവിടെ ഒരു മലയാളിയുടെ കടകൂടി ഉണ്ട് എന്നു കൂടി കേട്ടപ്പോള്‍ പിന്നെ വണ്ടി ആ വഴി തിരിഞ്ഞു. വിജനമായ മല നിരകള്‍ക്കിടയിലൂടെ പാത നീണ്ടു നീണ്ടു പോകുമ്പോള്‍ ഉള്ളില്‍ ആധി ഉടലെടുക്കാന്‍ തുടങ്ങി. വണ്ടിയുടെ കിലോമീറ്റര്‍ സൂചിക അമ്പതു പിന്നിട്ടിട്ടും ഒരു മനുഷ്യ ജീവിയെയും എങ്ങും കണ്ടെത്താനായില്ല. ഇടയ്ക്കു എതിരെ വന്ന ബദവികളായ അറബികളുടെ ഒന്നോ രണ്ടോ പിക്കപ്പുകള്‍ ഒഴിച്ചാല്‍ ഈ വഴിയില്‍ ഇപ്പോള്‍ താന്‍ മാത്രം.

പകല്‍ കത്തിയാളുകയാണ്. പൊടിക്കാറ്റിന്റെ അവ്യക്തതയിലും വിദൂരതയിലെ മലയടിവാരത്തു ഒരു വലിയ ആട്ടിന്‍ പറ്റവും അതിനടുത്തു ഒരു മനുഷ്യന്റെ നിഴലും എന്‍റെ കാഴ്ചയില്‍ ഉടക്കി. ഇത്തരം കാഴ്ചകള്‍ യാത്രയില്‍ ഒരു പാട് കണ്ടിട്ടുള്ളതായതിനാല്‍ പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും തോന്നിയില്ല. എങ്കിലും അന്തരീക്ഷം ഇങ്ങിനെ പൊടികൊണ്ടു മൂടുമ്പോഴൊക്കെ അകാരണമായ ഒരു ഭയം തന്നെ പിടികൂടാറുണ്ട്‌. വല്ല തകരാറും സംഭവിച്ചു വാഹനം എങ്ങാനും നിന്നു പോയാല്‍??? മരുഭൂമിയുടെ ഭാവമാറ്റം എപ്പോഴും അപ്രതീക്ഷിതമാണ്. ചിലപ്പോള്‍ ശാന്തമായ ഉറക്കമാവും. വന്യവും നിഗൂഡവുമായ ശാന്തത. മറ്റു ചിലപ്പോള്‍ പൊടിപടലമുയര്‍ത്തി വലിയ ആരവത്തോടെ അന്തരീക്ഷത്തെ  ഇളക്കി മറിക്കും.

എതിരെ വന്ന ഒരു പിക്കപ്പ് വാന്‍ ഹെഡ് ലൈറ്റ് തെളിയിച്ചു കൊണ്ട് കടന്നു പോയി. അതൊരു അപായ സൂചനയാണ്. വണ്ടിയുടെ വേഗത കുറച്ചു. ചെറിയൊരു കയറ്റം കയറി ഇറങ്ങിയപ്പോള്‍ മനസ്സിലായി അപായ സൂചനയുടെ പൊരുള്‍. മുമ്പില്‍‍ വലിയൊരു ഒട്ടക കൂട്ടം. അവര്‍ റോഡ്‌ മുറിച്ചു കടക്കുകയാണ്. എപ്പോഴും നിസ്സംഗ ഭാവമാണ് ഈ സാധു മൃഗങ്ങള്‍ക്ക്. ഇവരെ മരുഭൂമിയിലെ കപ്പല്‍ എന്നു പേരിട്ടത് ആരാണാവോ.

ഈ വഴിക്ക് വരാന്‍ തോന്നിച്ച നിമിഷത്തെ ശപിച്ചു. ഇവിടേക്കുള്ള ആദ്യത്തെയും അവസാനത്തയൂം ട്രിപ്പ്‌ ആണെന്ന് മനസ്സില്‍ ഉറപ്പിച്ചു കൊണ്ട് വണ്ടി മുന്നോട്ടു തന്നെ ഓടിച്ചു. ഒടുവില്‍ നൂറ്റിപ്പത്ത് കിലോമീറ്റര്‍ ഓടിക്കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ടാറിട്ട റോഡ്‌  അവസാനിച്ചു. അവിടെ റോഡിനു ഇടതു വശത്ത്‌ ഒരു ചെറിയ പമ്പും അതിനു പിറകില്‍ ഒരു കടയും. വണ്ടി അങ്ങോട്ട്‌ കയറ്റി നിര്‍ത്തി ഞാന്‍ ആശ്വാസത്തിന്റെ ദീര്‍ഘ നിശ്വാസമിട്ടു.

"അസ്സലാമു അലൈക്കും". കടക്കുള്ളില്‍ നിന്നും ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ഇറങ്ങി വന്ന കറുത്തു ഉയരമുള്ള ഒരു രൂപം.

"വ അലൈകുമുസ്സലാം". സലാം മടക്കുമ്പോള്‍ എന്‍റെ മുഖത്തെ സംശയഭാവം വായിച്ചെടുത്തിട്ടാവാം അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. "ഞാന്‍ ഹസ്സന്‍കുട്ടി. ഇങ്ങള് വരുന്ന വിവരം ടൌണീന്നു അശോകന്‍ വിളിച്ചു പറഞ്ഞിരുന്നു".

അതായിരുന്നു ഹസ്സനിക്കയുമായുള്ള ആദ്യ കൂടിക്കാഴ്ച. ഞാന്‍ പമ്പിലേക്കും കടയിലേക്കും മാറി മാറി നോക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ ഹസ്സനിക്ക പറഞ്ഞു. "ആരുമില്ല. ഞാന്‍ തന്നെയാണ് പമ്പും കടയും നടത്തുന്നത്. മുമ്പ് പെട്രോള്‍ അടിക്കാന്‍ ഒരു ബംഗാളി ഉട്ണായിരുന്നു. എനിക്ക് മുമ്പേ ഇവിടേ എത്തിപ്പെട്ടവന്‍‍. പിന്നെ അവനെ കഫീല്‍ കൊണ്ട് പോയി. ആടിനെ നോക്കാന്‍. അതോടെ ഞാന്‍ തനിച്ചായി".

ഇവിടേ ഒരു അങ്ങാടി ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞത് ?.

"ഉണ്ട്. ടാര് റോഡ്‌ ഇല്ലെന്നെ ഉള്ളൂ. ഒരു കിലോമീറ്റെര്‍ കൂടി പോയാല്‍ എട്ടു പത്തു കടകള്‍ ഉള്ള ഒരു കവലയുണ്ട്. ബംഗാളികളാണ് കച്ചവടക്കാര്‍ അധികവും. പിന്നെ രണ്ടു മൂന്നു സുഡാനികളും, ഒരു യമനിയും. വണ്ടിക്കാരൊന്നും അധികം ഈ വഴി വരാനില്ലാത്തത് കൊണ്ട് നല്ല കച്ചവടം കിട്ടും. പക്ഷെ ഇപ്പൊ വേണ്ടാ. വൈകീട്ട് പോകാം. എന്നിട്ട് അവിടുത്തെ കച്ചോടം കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു വന്നു ഇവിടേ താമസിച്ചു നാളെ പോകാം". തന്‍റെ മനസ്സിലേ പ്ലാന്‍ ഹസ്സനിക്ക ഇങ്ങോട്ട് പറയുമ്പോള് അതൊരു നീണ്ട സൌഹൃദത്തിനു തുടക്കമിടുകയായിരുന്നു. .

കടയുടെ പുറത്തെ വരാന്തയിലിട്ട സ്പ്രിംഗ് കട്ടിലിലിരുന്നു വിശാലമായ മരുഭൂമിയില്‍ അങ്ങിങ്ങായി ചരല്‍കല്ലുകളാല്‍ മൂടപ്പെട്ട മലകള്‍ക്ക്  മുകളില്‍ ഒരു പകല്‍ കത്തിയാളുന്നത്‌ നോക്കിയിരിക്കെ  ഹസ്സനിക്ക കട്ടന്‍ ചായയുമായി എത്തി. അങ്ങകലെ കൂറ്റന്‍ പിരമിഡു പോലെ ഉയര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്ന വലിയ കുന്നിന്‍ മുകളിലേക്ക് ഒരു വാഹനം കയറിപ്പോകുന്നത് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു ഹസ്സനിക്ക പറഞ്ഞു .

"ആ മലമുകളിലൊക്കെ അറബികളുടെ വീടുകളുണ്ട്. മഞ്ഞുകാലം വന്നാല്‍ അവിടമൊക്കെ ഒരു തരം പച്ചപ്പുല്ല് കിളിര്‍ത്തു വരും. അപ്പോള്‍ താഴ്വാരത്തു ദേശാടനക്കാരായ അറബി കുടുംബങ്ങള്‍ അന്യ ദിക്കില്‍ നിന്നും ആട്ടിന് കൂട്ടങ്ങളുമായി വന്നു ടെന്റ് കെട്ടി താമസിക്കും. ഏതു കാലാവസ്ഥയിലും ജീവിക്കാന്‍ പ്രാപ്തരാണ് മരുഭൂ വാസികളായ ബദുക്കള്. അവരാണ് ഇവിടുത്തെ ആദിമ വാസികളുടെ പിന്‍ഗാമികള്‍. ഇന്നും ആ പാരമ്പര്യത്തില്‍ തന്നെ ജീവിക്കുന്നവര്‍". ഹസ്സനിക്ക പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഇവിടെ ഒറ്റപ്പെട്ടു കഴിയുന്ന അദ്ദേഹത്തെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു.

"എന്ത് ചെയ്യാനാ അന്‍വര്‍. ജീവിക്കണ്ടേ. വിമാനം കയറുമ്പോള്‍ ഞാനും സ്വപ്നം കണ്ടത് ഈ പ്രവാസമായിരുന്നില്ല.. കടലില്‍ വീണാല്‍ നമ്മള്‍ എന്ത് ചെയ്യം. ആകാവുന്നത്ര നീന്തും. പിന്നെ ഒക്കെ ശീലമായി. ഇപ്പൊ ഈ കട ഞാന്‍ ഏറ്റെടുത്തു നടത്തുകയാ. അത്യാവശ്യം വരുമാനം കിട്ടുന്നുണ്ട്‌. കുറെയൊക്കെ സമ്പാദിച്ചു. എല്ലാം എന്‍റെ സൈനയുടെ മിടുക്ക്. അവള്‍ എനിക്ക് കിട്ടുന്ന കാശ് മ്ഴുവനും ഭൂമി വാങ്ങി ഇട്ടു. എല്ലാം ചുളുവു വിലക്ക് വാങ്ങിച്ചത്.  ഇപ്പൊ അത്യാവശ്യം ജീവിക്കാനുള്ള വകയുണ്ട്.  പിന്നെ മൂന്നു പെണ്മക്കളെ നല്ല നിലയില്‍ കെട്ടിച്ചയച്ചു.

എനിക്ക് വേണ്ടി ജീവിതം ഉഴിഞ്ഞു വെച്ചവളാണ് അവള്‍. പക്ഷെ ഞാന് അവള്‍ക്കു നല്‍കിയത് നീണ്ട വിരഹം മാത്രം. എന്നിട്ടും പരാതി പറയാതെ അവള്‍ സന്തോഷം നടിക്കുന്നു. മതിയാക്കി പോകാന്‍ ഒരുങ്ങിയതായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ്‌ വീടിനോട് ചേര്‍ന്നുള്ള കുറച്ചു സ്ഥലം കൂടി സൈന വാങ്ങിയത്. ഇനി അതിന്‍റെ ഇടപാട് കൂടി തീര്‍ത്തിട്ടു പോണം. കൂടിയാല്‍ ഒരു മൂന്നു നാല് വര്ഷം കൂടെ. പിന്നെ ഈ നാട്ടിലേക്ക് ഇല്ല. മടുത്തു. ഇനിയും അവളെയും മക്കളെയും പിരിഞ്ഞു ഈ മരുഭൂമിയില്‍ നില്‍ക്കാന്‍ വയ്യ. കുടവയര് തടവി ഹസ്സനിക്ക പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ വാക്കുകളില്‍ സൈനയോടുള്ള സ്നേഹം നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്നതു ഞാനറിഞ്ഞു.

ആ മരുക്കാട്ടിലേക്കുള്ള എന്‍റെ യാത്ര അവസാനത്തെതായില്ല. പലപ്പോഴും നിമിത്തങ്ങളാണല്ലോ നമ്മുടെ ഗതി നിയന്ത്രിക്കുന്നത്‌. മാസത്തില്‍ രണ്ടു തവണ എന്ന നിലക്ക് ഹസ്സന് കുട്ടിക്കയുടെ ചെറിയ ലോകം എന്‍റെ യാത്രയിലെ ഇടത്താവളമായി. നാട്ടു വിശേഷവും വീട്ടു വിശേഷവും പങ്കുവെച്ചു ഓരോ കണ്ടു മുട്ടലും ഞങ്ങള്‍ ആഘോഷിച്ചു. പ്രവാസം മതിയാക്കി നാട്ടില്‍ വന്നാലുള്ള ജീവിത സായാഹ്നങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള നിറമുള്ള സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ പങ്കുവെച്ചു. സൈനയോടും മക്കളോടുമൊത്തു ഇനി വരാനുള്ള അല്ലലില്ലാത്ത ജീവിത സ്വപ്നങ്ങളില്‍ ആ മനസ്സ് പലപ്പോഴും ഏറെ വാചാലമായി.

പിന്നീടെപ്പോഴോ എന്‍റെ പ്രവാസത്തിന്റെ വിധി മാറ്റിയെഴുതി ബിസിനസുമായി ഞാന്‍ നഗരത്തില്‍ തന്നെ കൂടിയപ്പോഴേക്കും ഹസ്സനിക്ക മുപ്പതു വര്‍ഷത്തെ 'ഏകാന്ത' പ്രവാസം അവസാനിപ്പിച്ചു ആ നരകത്തില്‍ നിന്നും നാട്ടിലേക്കു പോയിരുന്നു. 

ഗേറ്റ് കടന്നു വന്ന വണ്ടിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടാണ് ചിന്തയില്‍ നിന്നുമുണര്‍ന്നത്‌. സ്വതസിദ്ധമായ പുഞ്ചിരിയോടെ ഹസ്സനിക്ക വണ്ടിയില്‍ നിന്നിറങ്ങി. തല നരച്ചും മുഖത്തു ചുളിവുകള്‍ വീണും പ്രായം ആ ശരീരത്തിന്റെ ചിത്രം മാറ്റി വരച്ചിട്ടുണ്ട്.

"എന്താ പഹയാ നീ ഒന്ന് തടിച്ചു ചീര്‍ത്തിട്ടുണ്ടല്ലോ. തീറ്റി തന്നെയാ പണി അല്ലേ". തുറന്ന ചിരിയോടെ ഹസ്സനിക്കയുടെ ആദ്യത്തെ വെടി. വളരെക്കാലം തമ്മില്‍ കാണാതിരുന്നതിന്റെ അകല്‍ച്ച ഒറ്റ ചിരിയില്‍ ഇല്ലാതായി. ഔപചാരികതകളില്ലാതെ ഞങ്ങള്‍ കുശലാന്വേഷങ്ങളിലേക്ക് കടന്നു. ഒരുപാട് കാലത്തെ വിശേഷങ്ങള്‍ പങ്കു വെച്ചു.

റസിയ ഉണ്ടാക്കിയ രുചിയുള്ള ഉച്ചയൂണ് കഴിക്കുമ്പോള്‍ ഹസ്സനിക്ക പറഞ്ഞു "വെറുതെയല്ല നീ ഇങ്ങിനെ തടിച്ചു കൊഴുക്കുന്നത്. കൊളസ്ട്രോളും ഷുഗറുമൊക്കെ വന്നു എന്നെപ്പോലെ ആകും പഹയാ.". ചിരിച്ചും ചിരിപ്പിച്ചും ഞങ്ങള്‍ക്ക് നല്ലൊരു പകല്‍ തന്നു യാത്ര പറയുമ്പോള്‍ ഹസ്സനിക്ക ചോദിച്ചു

"നീ ഇനി എന്നാ തിരിച്ചു പോണത് ?
രണ്ടാഴ്ച കൂടി കഴിഞ്ഞു.
വൈകാതെ ഞാനുമുണ്ട് അങ്ങോട്ട്‌
എങ്ങോട്ട്?  വീണ്ടും ഗള്‍ഫിലേക്കോ?".
"ഉം അല്ലാതെ വേറെ എങ്ങോട്ടാ... 

എനിക്കതൊരു തമാശയായാണ് തോന്നിയത്. പക്ഷെ അതു പറയുമ്പോള്‍ പ്രസന്നതയുടെ നിലാവ് ഉദിച്ചു നിന്നിരുന്ന ആ മുഖം പെട്ടെന്ന് മ്ലാനമാകുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു. ഏതോ വേദനിപ്പിക്കുന്ന ചിന്തകള്‍ ആ മനസ്സിനെ അലട്ടുന്നുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. മൌനത്തിന്റെ ശൂന്യതയിലേക്ക് ഊളിയിടുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ വീണ്ടും ഹസ്സനിക്കയെ ഉണര്‍ത്തി.

"എന്ത് പറ്റി ഹസ്സനിക്ക. ഇങ്ങിനെ ഒരു തീരുമാനം. നിങ്ങള്‍ കാര്യമായിത്തന്നെ പറഞ്ഞതാണോ. എല്ലാം മതിയാക്കി സ്വസ്ഥമായി ജീവിക്കാന്‍ പോന്നതല്ലേ"

"സ്വസ്ഥതയും സമാധാനവുമൊക്കെ നമ്മുടെ ആഗ്രഹങ്ങള്‍ മാത്രമല്ലേ. ഒരു കണക്കിന് നമ്മളെല്ലാം വെറും സ്വപ്നജീവികള്‍ മാത്രമാണ് അന്‍വര്. യാഥാര്‍ത്ഥ്യം സ്വപങ്ങളില്‍ നിന്നു എത്രയോ അകലെയാണ്".  ഒരു തത്വ ചിന്തകനെപ്പോലെ ഹസ്സനിക്ക പറയുമ്പോള്‍ എന്നില്‍ നിന്നും എന്തൊക്കെയോ മറക്കാന്‍ പാട് പെടുന്നു. പെയ്യാന്‍ വിതുമ്പി നില്‍ക്കുന്ന കാര്‍മേഘംപോലെ ആ മുഖം ഇരുണ്ടിരുന്നു.

"ഇനിയും ഒരു തിരിച്ചു പോക്ക് സൈനത്തക്കും മക്കള്‍ക്കുമൊക്കെ പ്രയാസമാകില്ലേ?. വിളറിയ ഒരു ചിരിയായിരുന്നു എന്‍റെ ചോദ്യത്തിനുള്ള ആദ്യ മറുപടി.

"കഴിഞ്ഞ മുപ്പതു വര്‍ഷവും ഞാനിവിടെ അതിഥി ആയിരുന്നില്ലേ. രണ്ടു വര്ഷം കൂടുമ്പോള്‍ രണ്ടോ മൂന്നോ മാസം തങ്ങി പോകുന്ന ഒരു വിരുന്നുകാരന്‍. കൈ നിറയെ പണവും സമ്മാനങ്ങളുമായി വരുന്ന, സ്നേഹവും ലാളനയും മാത്രം നല്‍കിയ നല്ല പിതാവ്,  ഭര്‍ത്താവ്. ഒന്നിലും   ഇടപെടാതെ, ആരുടേയും ഇഷ്ടാനിഷ്ടങ്ങളെ എതിര്‍ക്കാതെ,  മക്കളെ ശാസിക്കാതെ,  വരവ് ചിലവുകളെക്കുറിച്ച് കണക്കു  പറയാതെ, നിര്‍ല്ലോഭം പണവും സ്നേഹവും നല്‍കിയ നല്ല കുടുംബനാഥന്‍

പക്ഷെ ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഈ വക കാര്യങ്ങളിലൊക്കെ ഇടപെടുന്നത്, വല്ലപ്പോഴുമൊക്കെ എന്നില്‍  നിന്ന്  ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകുന്നത്, എന്റെ ശബ്ദത്തിന്റെ മാര്‍ദവം എവിടെയൊക്കെയോ നഷ്ടപ്പെടുന്നത്,  ഗള്‍ഫു വരുമാനമില്ലാതെ ഇനിയും കുടുംബത്തെ  നയിക്കാനാകുമോ എന്ന ആശങ്ക, ഇതൊക്കെ വീട്ടുകാരെ  അസ്വസ്ഥരാക്കുന്നുവെങ്കില്‍ കുറ്റം പറയാനാകുമോ.

ഒക്കെ നിങ്ങളുടെ തോന്നലാണ് ഹസ്സനിക്ക.
തോന്നലാവാം എന്നായിരുന്നു ഞാനും കരുതിയിരുന്നത്. എന്നാല്‍ ഈയിടെ സൈനക്ക് ചില മാനസിക പ്രശ്നങ്ങള്‍. കൌന്‍സിലിങ്ങില്‍ ഡോക്ടര്‍ ചിലത് സൂചിപ്പിച്ചു.

"ഉം." അല്പനേരത്തെ മൌനത്തിനു ശേഷം അദ്ദേഹം തുടര്‍ന്നു.  "തിരിച്ചു പോകണം. അതാണ്‌ നല്ലത്. ജീവിതത്തിന്റെ ഈ സായന്തനത്തില്‍ ഇനിയുമൊരു പ്രവാസത്തെപ്പറ്റി ആലോചിക്കുമ്പോള്‍ വിഷമമുണ്ട്. എങ്കിലും..തിരിച്ചു പോണം. എന്നിട്ട് കൈ നിറയെ സമ്മാനങ്ങളും പണവുമായി... വീണ്ടും വരണം. വിരുന്നുകാരനായ പ്രവാസിയായി...

തൊണ്ടക്കുഴിയില്‍ തടഞ്ഞു നിന്ന വാക്കുകള്‍ പൂര്‍ത്തിയാക്കാതെ ഹസ്സനിക്കയുടെ വാഹനം അകന്നു പോകുമ്പോള്‍ ‍ഒരു മണല്‍ക്കാറ്റിന്റെ ആരവം എന്റെ മനസ്സിലൂടെ കടന്നു പോയി. അപ്പോള്‍ എന്‍റെ മിഴികള്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു. കാരണം ആ മനസ്സ് മറ്റാരേക്കാളും അറിയാവുന്നത് എനിക്കാണല്ലോ.

------------------------------------

 --------------o---------------------
.